زهراسیادت موسوی

انگشتانش دیگر قشنگ نبود. آنقدر روی حرفها كوبیده بود كه تغییر شكل داده بودند. كنار بندهایش برآمده بود آن هم به رنگ قهوه ای چرك. اما صدای زیبایی داشت وقتی روی دكمه ها ضرب می گرفت و ریزش كلمات آغاز می شد. صفحه پر می شد از كلماتی كه بارها دیده بود. حالا بدون نگاه كردن به حروف جدا می توانست آنها را كنار هم بنشاند. كاری كه روزهای اول برایش سخت  بود. حالا حرف می زد، كلمه می ساخت. پنجره را نگاه می كرد، كلمه می ساخت و نامه های مهم را بین صدای مكرر و بی وقفه كلیدها به دنیا می آورد تا امضا بخورند. سرگرمی اش هم فكر كردن به اتاقی بود كه اول  راهروی سمت چپ قرار داشت و در آن پیرمرد تلفن چی تنها می نشست. اطرافش پر از تلفن های مختلفی بود كه صدای ممتدشان هیچ وقت قطعی نداشت و هركدام را كه جواب می داد باز هم صدایی بود كه سكوت را پر كند. چشمهایش را می بست و از اینكه فكر می كرد پیرمرد هم مثل او كارش با چند عدد محدود پیش می رود، آرام می شد.
همه اینها را گفته بودند و دختر همه اینها را بین صدای تق تق كلیدها و وز وز پرینتر شنیده بود كه چقدر پیرمرد عجیب است و كارهایش  غریب. نمی شود حالش را پیش بینی كنی از كدام دنده بلند شده. یك روز سلام می دهد. یك روز نگاهت  نمی كند وقتی سلام می دهی. از آن آدم های سر سختی كه دور خودشان حصار می كشند.